Efkes goe vloeken

 

Na het afzeggen van de Bosduatlon hoopte ik op beterschap met het hoesten. Helaas pindakaas. Integendeel de hoestbuien verergerden met draaiingen, koppijn en ademnood. En nu heb ik net na een hoestbui een tijdje geen stem meer.

Dus gisteren terug naar de huisarts (4de keer al). Net daar kreeg ik een hoestbui en was ik de stem efkes kwijt. Dan besefte de dokter dat een bezoekje aan de specialist nu wel nodig is. Gelukkig kan ik komende donderdag al op consultatie en hopelijk weet ik dan wat er juist mis is met de krop in mijn keel die lijdt tot de hoestbuien.

Van fietsen is er dus de laatste tijd ook niet veel in huis gekomen. Jammer want ik wou de opgebouwde goede conditie zeker aanhouden tot de testdag en ze dan in de winter onderhouden om in 2024 terug eens een triatlon of duatlon te doen. Enige momenten van beweging zijn de wandelingen met onze golden retriever.

Dus de testdag zal ofwel gedeeltelijk gebeuren ofwel uitgesteld worden. Heb net per mail de vraag gesteld wat er mij te doen staat. Een inspanningsproef op de fiets zit er nu niet in. Met een mondmasker op en dan een hoestbui krijgen zou geen juist beeld geven van de conditie denk ik.

Dus ja ik heb al een paar keer goed gevloekt. Alles ging zo goed tot eind september en zag zo uit naar de testdag. Vooral omdat ik alle trainingen nog vlotter verteerde dan in de eerste helft van het programma. Ook mijn gewicht was nog wat gedaald waardoor de uitslag zeker nog wat beter zou geweest zijn. 

Laat ons hopen dat de oorzaak rap gevonden wordt en ik zo vlug mogelijk sportief bezig kan zijn. Want nu is het alles behalve leuk.

De laatste maand

 

We zijn al enkele dagen bezig in de laatste maand van het onderzoek. Na de last aan de maag en darmen begin september was ik terug goed bezig. Zo goed dat ik me inschreef voor de bosduatlon van Lembeke die op 14 oktober plaats vind. Prima afsluiter zo een tweetal weekjes voor de laatste testdag.

Maar er waren kapers op de kust. Eerst begon de linkerenkel moeilijk te doen. Vier jaar geleden ben ik van een ladder gevallen waarbij ik de enkel gebroken heb. Enkele weken in het gips en daarna weken bij de kinesist hebben alles terug in orde gebracht. Ik kon terug lopen en had nauwelijks last. Tot twee weken terug. Naar de dokter er mee. Op haar aanraden ga ik terug wat kinébehandelingen moeten ondergaan om alles terug te verstevigen. 

Maar het is niet alleen dat. Terwijl ik bij de dokter was vertelde ik ook over de hoest die ik al enkele dagen had. Wat vastzittend slijm dat zou moeten opgelost geraken met wat Lysomucil. Maar dat volstond niet. Het hoesten werd erger en erger. De voet daarentegen herstelde lichtjes. Terug naar de dokter om ietsje straffer voor die ellendige hoestbuien. Antibiotica en een hoestsiroop. Na het weekend moet het voorbij zijn. Het werd een weekend met elke nacht wakker worden door hoestbuien en met onvoldoende rust. 

Vandaag heb ik terug een afspraak bij de dokter. Alles hangt daar van af of ik komende zaterdag door de Lembeekse bossen zal dartelen. In geval van deelname zal het eerder een boswandeling worden dan een race naar een tijd om niet beschaamd over te wezen. Maar eerlijk gezegd de tijd is bijzaak. Eens terug aan een wedstrijd deelnemen zou me zo veel voldoening schenken en een opstap worden naar meer volgend jaar. Want nu ik met pensioen ben zou er wel eens in 2024 een triatlon kunnen inzitten. Maar eerst van de kwaaltjes verlost geraken.

Zware benen

 Na een goede training waarbij ik enkele klimmetjes moest doen was ik al ongeduldig om de volgende training aan te vatten. Een extensieve duurtraining met wat sprintjes. Het weer was ook aan de beterhand. 

Maar helaas deze ochtend werd ik wakker na een niet al te korte nacht met het gevoel alsof ik niet geslapen had. In het verlof profiteer ik er van om wat langer te kunnen slapen. Eens de vrouw terug naar het werk dient gebracht te worden gaat de wekker om 5u. Dus verwacht ik dat ik meer uitgeruster aan de dag kan beginnen. Vandaag dus niet, ook niet na een kop koffie en een gezond ontbijtje. Dan maar wat boodschappen gedaan en hopen op betering na de middag. 

Dat was valse hoop, het gevoel van moe zijn en zware benen verdween niet en dan nam ik maar het moeilijke besluit om de training van vandaag te skippen. Denk dat rust meer goed gaat doen dan een training met een vermoeid lichaam. Van waar die vermoeidheid komt is mij een raadsel. Het is vakantie en de nachtrusten zijn langer. Buiten wat klusjes en wandelingen met de hond zijn enkel de fietsritjes die enige inspanning vergen.

Of is er meer aan de hand en zit er iets onder de leden. Een verkoudheid, zomergriep of iets anders? Laat ons hopen van niet. In ieder geval heb ik nog een dikke week waarin ik kan uitslapen en met de vrouw af en toe een terrasje doen. Eens dat voorbij is het de bedoeling dat ik een tandje bij steek. Naast de trainingen zal ook aan het gewicht gewerkt worden. Zeker richting onder de 80 kg tegen dat we aan het einde van het onderzoek zijn.

Vorderingen zijn voelbaar

 Als ik eerlijk moet zijn stond ik er sceptisch tegenover. Tegenover de trainingschema's die ik kreeg. De eerste ritten waren al ontmoedigend. Om mijn hartslag laag te houden diende ik echt traag te rijden. En niet lang. Fietsen was bij mij vroeger minstens een uurtje of twee. En er mocht wat snelheid gemaakt worden. Eens ik thuis kwam was ik dan ook bijna leeg gereden. En dat is blijkbaar niet de juiste manier. Dus door deze studie ben ik terug van bijna 0 begonnen. De eerste ritjes waren kort en traag maar ik wou zien of dit resultaat zou hebben en inderdaad. Het resultaat is er en hoe. Ik rij bijna met de vingers in de neus en moet mijzelf nog intomen. De duurritjes zijn ondertussen al wat langer geworden en soms brei ik er enkele kilometers er aan. En dan voel ik wel dat er nog werk is. Eens over de geplande tijdsduur gaat de hartslag net over de toegelaten limiet. Dus probeer ik mij netjes aan het plan te houden. Maar het zalig zonnig weertje verleidt toch tot wat langer op het stalen ros te genieten.

Benieuwd wat de komende weken gaat geven. Volgende week begint mijn verlof van 2 maanden en daarna begint mijn pensioen. Volop tijd om mij toe te leggen op de juiste manier van trainen. De manier die me nu al overtuigd heeft. En is de zin er dan toch nog eens om wat langer te fietsen dan doen we het rustig en binnen de zones. We gaan de goed opgebouwde conditie niet verknallen.

Uitgeteld

 Wat een leuk verlengd weekendje moest worden is uitgedraaid op enkele dagen van snuiten, hoesten en koppijn. Waarschijnlijk besmet op het werk en woensdag begon het al. Een lopende neus en niesbuien. Donderdagpochtend, Hemelvaart en mijn conditie was ook ten hemel gestegen. Futloos, spierpijn en uitgeteld. Na een traag ontbijtje wat geprobeerd om te bewegen maar verder dan het tuinhuis kwam ik niet. De zetel in. Gelukkig scheen het zonnetje en kon ik daar wat warmte uit halen. 

Ik zag het al aankomen. De geplande training van vrijdag en de lekker lange rit voor zondag mocht ik vergeten. Rusten leek het enige dat mij te doen stond. Om toch wat beweging te hebben deed ik een wandeling met de hond. Beweging aan een rustig tempo kan helend werken en inderdaad. Toch maar de zondag niet gefietst, met pijn in het hart want het was wel een geschikt weertje.

Deze week is een rustweek. Dat komt net van pas om terug aan te knopen met het trainingsplan. Vandaag staat er één uurtje gepland maar ga voor alle zekerheid nog een dagje rusten. Woensdag zien we of we voldoende hersteld zijn. 

Ziek zijn daar is niets aan te doen. Rust is het belangrijkste want nu toch koppig verder doen kan een omgekeerd effect geven zodat we nog langer buiten strijd zijn. Net nu de zon er eindelijk wat meer gaat door komen.

Frustratieritje

 

Dit onderzoek is voornamelijk bedoeld om een programma dat opgemaakt is na de test juist op te volgen. De eerste ritjes zijn kort, rustig en eigenlijk niet lastig. Zonder overmoedig te zijn, met mijn verleden vond ik het zeer jammer dat een ritje niet wat langer mocht duren. Zondagochtend was meestal voor mij het moment van een lange rit, vroeger zelfs een lange loop. 21 km langs de Schelde was iets wat af en toe eens langs kwam. 

Soms gewoon om te genieten, soms eens uit frustratie. En laat dat nu net geweest zijn wat ik vandaag nodig had. Sommige gebeurtenissen van de laatste dagen borrelden in mij en ik weet bij mezelf dat een lange sportbeleving het borrelen reduceert tot enkele luchtbelletjes.

Aangezien mijn fietstraining van vrijdag in het regenwater was gevallen kon ik ook al eens wat extra training doen. Hoewel een verloren training niet strikt moet ingehaald worden wou ik toch mijn verloren ritje van 1u15 bij de 1u30 van vandaag rijden. De intervallen doe ik niet omdat de inspanning al groter is dan wat eigenlijk nu op het menu staat.

Een "surprise" ritje van ongeveer 50 km laten bepalen door mijn Garmin gps en weg was ik. Maar de richting was een beetje verkeerd gekozen. Ik reed de heuvels tegemoet. Geen Vlaamse Ardennen maar toch al een voorgerechtje er van. Oei, daar gaat mijn hartslagzone. En ja zo was het ook. Met gevolg dat naar het einde van de rit ik met alle moeite van de wereld niet onder de 129 kon blijven. De vermoeidheid eistte zijn tol.

Na 2u46 en 64 km was ik terug thuis. Uitgeborreld en gelukkig met een gemiddelde hartslag van 131, niet zo ver boven de zone. Maar toch niet het plan van de training.

Dus beloof ik aan de coach op mijn eerste en plechtige communiezieltje om de volgende trainingen zo goed mogelijk nauwgezet af te werken.

En mijn hartje binnen de zones te houden ook al borrelt het van binnen.

Stop de regen

 

De weersvoorspellingen zagen er niet bijster goed uit. Zeer veel regen en dit voor gans de zondag. Daar gaat mijn training. Na het ontbijt checkte ik om het kwartier de buienradar. Zou het toch een saaie training van 5 kwartier op de rollen worden of doen we stoer en trotseren we de regen? Nog wat geduld en ja, rond 12 u zag het er positief uit.

Vlug het juiste tenue aan en zeker overschoentjes aangetrokken. Geen beenstukken wel lange mouwen. Eindelijk kon ik eens een wielershirt testen die ik enkele jaren geleden had gewonnen toen ik de volledige top 3 van de Ronde van Vlaanderen had voorspelt. 

Met licht gedruppel zette ik aan. Richting Scheldedijk zodat ik zo weinig mogelijk bochten diende te maken. Na een valpartij vorig jaar zit de schrik er nog altijd een beetje in. En zeg nu zelf het zou ontzettend sneu zijn mocht ik nu het onderzoek al moet verlaten.

Na zes kilometer zit ik op het jaagpad. Inmiddels is de regen gestopt en voelt het zalig aan. De temperatuur, zo'n 16 graden is ideaal en ik kan me ongestoord concentreren op mijn hartslagzone. Niet boven de 129, soms piept mijn gps om me te verwittigen dat ik er over ga. Na een klein hellingje, na het drinken van de bidon of gewoon door het enthousiasme omdat het zo lekker gaat. Het is lichtjes wind tegen zodat ik zeker ben dat bij de terugweg mijn gemiddelde snelheid omhoog zal gaan. Niet dat dit van belang is maar ergens is het toch een waardemeter om te zien hoe je er op vooruit gaat. Maar dit is nog vroeg, ik zit pas in mijn derde training. En toch voel ik het effect, misschien inbeelding maar toch.

Net voor Wetteren ben ik bijna 40 minuten onderweg. Juist gepast om de zoveelste werken op het zalig jaagpad te ontwijken. Een bocht van 180 graden en dezelfde weg terug naar huis. Anders dan andere zondagen kwam ik nauwelijks andere fietsers tegen. Wind mee en dus iets vlugger dan in de heenrit bol ik langs de Schelde. Geen regen en hier en daar droogt de weg terug op. Maar kuiswerk aan de fiets zal er zeker zijn. Best niet te lang mee wachten, zo beperk je de slijtage.

Na 34 kilometer in 1u21 kom ik terug aan. Niet moe maar dik tevreden. Als ik mijn ritjes van twee maanden terug bekijk zie ik een gelijke gemiddelde snelheid maar met een veel hogere gemiddelde hartslag. Zou ik dan toch eindelijk eens leren trainen op de juiste manier? Ik denk het...